عشق مادر با سخن شریعتی

مادر نگاه خسته و تاریکت 
با من هزارگونه سخن دارد 



دردا که از غبار کدورت ها
ابری به روی ماه تو می بینم 



چشمی که پر زخنده ی شادی بود
تاریک و دردناک و غم آلودست 



آرام خنده مــی زنــی و دانم
در سینه‌ات کشاکش طوفان است 



تلخ است این سخن که به لب دارم
مادر بلای جـــان تو مـــــن بودم 



چون شعله‌ای که شمع به سر دارد
دائم ز جســم و جـــان تـو کاهیــدم 



شرمنده من به پای تو می افتم
چون بر دلم ز ریشه گنه باریست